Որ չէի նկատել. . . . 

Իմ սերը վաղուց էլ հասցե չունի,

Այն թափառական նկարչի նման,

Ու նկարներս Էլ գույներ չունեն,

Նկարչի անգույն ներկայի նման:

Նրա անցյալը պատկերներ չունի,

Իմ թաց ու պարապ կտավի նման,

Եվ այս կտավն էլ ապագա չունի,

Թափվող ամեն մի կաթիլի նման:

Ու այն աղջկա պատուհանի մոտ

Կանգնել եմ հիմա ես խենթի նման,

Եվ վայրկյանները մի կերպ շուռ տալով,

Կտավը ձեռքիս սպասում եմ նրան:

Պատուհանի մեջ իմ պատկերն է լոկ,

Ում անվանում էի մի թափառական,

Ում ես սկսել էի նկատել այն քան,

Որ չէի էլ տեսել կողքի աղջկան. . . . 

Եվ սև գույնի մեջ մի լավ թաթախված,

Ու լուռ մտածող վրձնի սայրի պես,

Սուր էին ու թախծոտ աչքերն աղջկա,

Որ վաղուց այնտեղ կանգնած էր ինձ պես. . . .